Het huis.

Huis

De brunch

Soms vergeet je door alle tumult dat er ook nog belangrijke dingen zijn in het leven. Een van die dingen is bijvoorbeeld het ontbijt (of in mijn geval de brunch). Na vier heerlijke boterhammen belegd met klassieke ingrediënten zoals kaas, worst en hagelslag verorberd te hebben is het tijd voor het vullen van de geest. 

Het liefst lees ik oude en stoffige boeken. Echter zijn mijn boeken niet oud (wel stoffig) wat inhoudt dat mijn boeken nog leven. Levende boeken zijn leugenachtige beesten. Als een pulserend gezwel nemen ze je netvlies over en proberen elk sprankje hoop, elke romantische gedachte te vernietigen. Je leest en je gelooft wat je leest en je bevind je in wat je leest maar het moment dat je ook maar even voorbij het zicht van je armleuning kijkt ontdek je de waarheid. Dat wat geschreven staat is geschreven door een of andere zakkenwasser die net zoveel van zijn bestaan begrijpt als ik van het mijne. 

Dode mensen liegen gelukkig niet. Als ik iets oppak wat ouder dan 23 jaar is weet ik zeker dat wat geschreven is waar is. Het kan ook niet anders. Onzekerheid is iets van onze tijd. Doelloosheid is iets van onze tijd. Vraagstukken zijn iets van onze tijd.

Gelukkig is er het internet. Lang leve de Google zoekmachine! Toets voor toets vraag ik elk stukje informatie op in de hoop dat mijn vingers sneller zijn dan mijn honger naar antwoorden. Ik wil gevuld worden. Ik wil dat mijn buik die van Dionysos overtreft. Ik wil verdrinken in mijn eigen vetkwabben. En als dat niet mogelijk is wil ik verbannen worden. Verbannen naar een klein bergdorpje met mensen die alleen de waarheid spreken. Een bergdorpje waar het prachtige boek mede mogelijk gemaakt door onze moederkerk het enige boek is waar ik als zuigeling aan kan sabbelen. Eenmaal op dit punt aanbeland geef ik het op. Ik zet keiharde techno beats op en dans als een maniak door mijn kamer.

De oude doos

Nog meer afbeeldingen uit de oude doos.

Terug uit het land van de vakantievierders

Terug uit het land van de vakantievierders is het tijd om mijn wapens kwast en potlood weer op te pakken. Dit is een serie werken uit de oude doos waaronder de nog niet eerder vertoonde schetsen die ik gemaakt heb voor de afbeelding bij een artikel van Maria Barnas. Enjoy!

Decoratieve muurbedekking op een licht soort canvas

Omzien

Rabbit

De gruweletser vindt zijn potloden.

Dum vivimus, vivamus

Een onderwerp wat mij intrigeert is onsterfelijkheid. Als ik het er met anderen over heb zegt bijna iedereen dat ze niet eeuwig willen leven. Dit komt volgens mij voort uit een ideaal van het sterven. Ik denk dat velen vinden dat de meest menswaardige dood het volgende is: 'Je hebt alles gezien en vervolgens slaap je vredig in'. Of dat nu het rustig in je bruine sofa met een half opgerookte pijp en de krant van gister indommelen is of via een flinke dosis morfine maakt niet uit.

Prediker zei ooit: “Er is niets nieuw onder de zon.” Ik ben het hier niet mee eens. Volgens mij is het enige wat niet nieuw onder de zon is de mens zelf. Ik ageer tegen de gedachte dat je alles een keer gezien kan hebben. Des te meer omdat de wereld zich op het moment zo verschrikkelijk snel vernieuwd.

Ik denk dat wanneer men zegt dat je op het eind van je leven alles al gezien hebt niet zozeer de letterlijke betekenis bedoelen maar eerder dat je moe bent van het leven zelf. Moe om constant maar nieuwe dingen mee te maken; moe in de mens en de bijkomende perikelen van het mensdom (beschaving en dat soort ongein). Wat men volgens mij bedoelt is dat je een van de grootste plezieren in het leven, de ontdekking, bent kwijtgeraakt. Je bent niet meer nieuwsgierig in het leven en je kan dus beter maar sterven. Niet meer nieuwsgierig zijn in het leven lijkt me vreselijk. Nee, dan leef ik liever voor eeuwig.

Lied voor Laplace

Laplace, als je intellect nog groter was had je wellicht elke demon kunnen verslaan. Echter Waterloo kwam als een golf over je heen en vernietigde elk deeltje van je.

"Une intelligence qui, à un instant donné, connaîtrait toutes les forces dont la nature est animée et la situation respective des êtres qui la compose embrasserait dans la même formule les mouvements des plus grands corps de l'univers et ceux du plus léger atome ; rien ne serait incertain pour elle, et l'avenir, comme le passé, serait présent à ses yeux." -Pierre-Simon Laplace   

.

Het wispelturige verhaal - Maria Barnas

Een illustratie gemaakt voor een artikel (het wispelturige verhaal) van de dichteres Maria Barnas verschenen in tijdschrift Vooys. (Vooys 29.1/2)

Zout

Ik had twee uur en dertig minuten(!) nodig om naar een andere wereld te gaan. Een wereld die niet ging van huis naar huis maar van boom naar boom naar zee. Plotseling was de lucht veel groter dan het stratenplan van de straat.
Daarmee verschoof ook mijn perceptie van de wereld. Luister ik normaal naar de geluiden om mij heen, een bus die als een maniak langs je gaat is goed om van een afstand te horen, kwam ik er nu achter dat ik ook nog een olfactorisch vermogen had. Nadat ik het stof van het alledaagse uit mijn neus gepeuterd had kon ik beginnen.
De axonen kwamen tot mij... zout, zoet, zuur, nog meer zout. Heel veel zout/Een zee vol zout! Een land vol zeezout. Ondanks het kitscherige landschap om mij heen werd ik voornamelijk gepenetreerd door een witte kristallijne stof met een kubische kristalvorm.
Wat ik hier deed? Geen idee.

Lied voor Lemaître

Georges Henri Joseph Edouard Lemaître (Charleroi, 17 juli 1894 - Leuven, 20 juni 1966) was een Belgische katholieke priester, astronoom, kosmoloog, wiskundige en natuurkundige. Zijn belangrijkste wetenschappelijke bijdragen leverde hij aan de algemene relativiteitstheorie en aan de kosmologie door zijn hypothese van het uitdijende heelal (1927) en als grondlegger van de oerknaltheorie (1931). Lemaître was professor aan de universiteit van Leuven, titulair kanunnik en lid en voorzitter van 1960 tot aan zijn dood van de Pauselijke Academie voor de Wetenschappen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Georges_Lema%C3%AEtre

Tijd voor reanimatie

Tijd bestaat volgens mij niet. Het enige voelbare en aanwezige is tijdelijkheid. Iets is en dan verdwijnt het. Onze tijd wordt gedefinieerd door de ervaringen van onszelf en het verleden door de ervaringen van andere mensen. Wat we weten van die ervaringen is af te lezen aan de vuilnisbelt aan spullen die ze achterlaten. De relieken uit een tijd die voor goed verdwenen is. Die spullen zijn waardevol voor ons. Sterker nog, ze zijn zo waardevol dat we er hele musea mee volstouwen. Ze zijn zo waardevol dat er beroepen zijn die wellicht als enig doel hebben de tijdelijkheid van ons bestaan vast te leggen.
Daarnaast is er het internet. Er zijn op het moment 7 miljard mensen op aarde. Het schijnt dat er nu meer mensen leven dan alle mensen bij elkaar door de geschiedenis heen. Al deze mensen hebben ervaringen en deze ervaringen delen ze op het internet. Een monster dat alles bewaart, niks vergeet en, zo lijkt het, oneindig groot kan worden. Internet heeft ons tijdreizigers gemaakt.
Dit monster is oud. Wellicht veel ouder dan de eerste mens en met elke letter wordt het ouder. Het is een tijd geleden dat ik wat op mijn blog heb gepost. Zolang dat het aanvoelt als een reliek uit een andere tijd. Een reliek dat aan mij knaagt, me een schuldgevoel probeert aan te praten. Maar niet langer. Reanimatie is in gang gezet. De pols is nog wat zwak maar het bloed stroomt wel degelijk. Beste mensen van het goede leven, potjeart is terug om u te vermaken.
Daniel

Meesterstudie

Oefening baart kunst dus hier een meesterstudie van een van de grootheden der aarde.

Bekentenis

Ik moet wat bekennen. Ik ben geen schrijver. Ik zou zeer graag een schrijver willen zijn. Ik ben jaloers op mensen die kunnen schrijven. Het kost mij moeite. Het kofschip is een ware slagkruiser voor mij. Jullie hebben het maar gemakkelijk. Zodra jullie iets zeggen geen gestuntel, geen haperende woorden. Nooit voor gek staan in een groep omdat je met je brabbelende braakbal louter de lachspieren van de menigte opwekt. Ik ben bang dat een goede zin niet voor mij is weggelegd.

Gelukkig heb ik een wapen. Een wapen waarmee ik geruisloos duizend woorden kan zeggen. In de donkerste kamer in het donkerste hoekje werk ik eraan. Kijk ernaar en vergeet, vergeet dat de persoon erachter geen schrijver is. Vergeet dat dit ooit geschreven is, vergeet alles, jezelf, je familie, de wereld! En kijk.

In den beginne

In den beginne was het woord. En het woord was bij God en het woord was God. Toen zei God: 'laat ons mensen maken. Mensen die ons evenbeeld zijn en op ons lijken.'  God schiep de mens als evenbeeld van zichzelf. En de mens schiep. En de mens schiep Gruweletser D. Labruyere. En D schiep deze blog.

Welkom allen! Dat jullie net zoveel plezier hieraan mogen beleven als ik.

Gruweletser D