Dum vivimus, vivamus

Een onderwerp wat mij intrigeert is onsterfelijkheid. Als ik het er met anderen over heb zegt bijna iedereen dat ze niet eeuwig willen leven. Dit komt volgens mij voort uit een ideaal van het sterven. Ik denk dat velen vinden dat de meest menswaardige dood het volgende is: 'Je hebt alles gezien en vervolgens slaap je vredig in'. Of dat nu het rustig in je bruine sofa met een half opgerookte pijp en de krant van gister indommelen is of via een flinke dosis morfine maakt niet uit.

Prediker zei ooit: “Er is niets nieuw onder de zon.” Ik ben het hier niet mee eens. Volgens mij is het enige wat niet nieuw onder de zon is de mens zelf. Ik ageer tegen de gedachte dat je alles een keer gezien kan hebben. Des te meer omdat de wereld zich op het moment zo verschrikkelijk snel vernieuwd.

Ik denk dat wanneer men zegt dat je op het eind van je leven alles al gezien hebt niet zozeer de letterlijke betekenis bedoelen maar eerder dat je moe bent van het leven zelf. Moe om constant maar nieuwe dingen mee te maken; moe in de mens en de bijkomende perikelen van het mensdom (beschaving en dat soort ongein). Wat men volgens mij bedoelt is dat je een van de grootste plezieren in het leven, de ontdekking, bent kwijtgeraakt. Je bent niet meer nieuwsgierig in het leven en je kan dus beter maar sterven. Niet meer nieuwsgierig zijn in het leven lijkt me vreselijk. Nee, dan leef ik liever voor eeuwig.