Ik had twee uur en dertig minuten(!) nodig om naar een andere wereld te gaan. Een wereld die niet ging van huis naar huis maar van boom naar boom naar zee. Plotseling was de lucht veel groter dan het stratenplan van de straat.
Daarmee verschoof ook mijn perceptie van de wereld. Luister ik normaal naar de geluiden om mij heen, een bus die als een maniak langs je gaat is goed om van een afstand te horen, kwam ik er nu achter dat ik ook nog een olfactorisch vermogen had. Nadat ik het stof van het alledaagse uit mijn neus gepeuterd had kon ik beginnen.
De axonen kwamen tot mij... zout, zoet, zuur, nog meer zout. Heel veel zout/Een zee vol zout! Een land vol zeezout. Ondanks het kitscherige landschap om mij heen werd ik voornamelijk gepenetreerd door een witte kristallijne stof met een kubische kristalvorm.
Wat ik hier deed? Geen idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten