Daniël Labruyère

Soms vergeet je door alle tumult dat er ook nog belangrijke dingen zijn in het leven. Een van die dingen is bijvoorbeeld het ontbijt (of in mijn geval de brunch). Na vier heerlijke boterhammen belegd met klassieke ingrediënten zoals kaas, worst en hagelslag verorberd te hebben is het tijd voor het vullen van de geest.

Het liefst lees ik oude en stoffige boeken. Echter zijn mijn boeken niet oud (wel stoffig) wat inhoudt dat mijn boeken nog leven. Levende boeken zijn leugenachtige beesten. Als een pulserend gezwel nemen ze je netvlies over en proberen elk sprankje hoop, elke romantische gedachte te vernietigen. Je leest en je gelooft wat je leest en je bevind je in wat je leest maar het moment dat je ook maar even voorbij het zicht van je armleuning kijkt ontdek je de waarheid. Dat wat geschreven staat is geschreven door een of andere zakkenwasser die net zoveel van zijn bestaan begrijpt als ik van het mijne.

Dode mensen liegen gelukkig niet. Als ik iets oppak wat ouder dan 23 jaar is weet ik zeker dat wat geschreven is waar is. Het kan ook niet anders. Onzekerheid is iets van onze tijd. Doelloosheid is iets van onze tijd. Vraagstukken zijn iets van onze tijd.

Gelukkig is er het internet. Lang leve de Google zoekmachine! Toets voor toets vraag ik elk stukje informatie op in de hoop dat mijn vingers sneller zijn dan mijn honger naar antwoorden. Ik wil gevuld worden. Ik wil dat mijn buik die van Dionysos overtreft. Ik wil verdrinken in mijn eigen vetkwabben. En als dat niet mogelijk is wil ik verbannen worden. Verbannen naar een klein bergdorpje met mensen die alleen de waarheid spreken. Een bergdorpje waar het prachtige boek mede mogelijk gemaakt door onze moederkerk het enige boek is waar ik als zuigeling aan kan sabbelen. Eenmaal op dit punt aanbeland geef ik het op. Ik zet keiharde techno beats op en dans als een maniak door mijn kamer.